-------------------------------------قصیدۀصحراویه------------------------------------
گرنه کارت دلبری و غارت و یغماستی پس چرااینسان جمال خویش آراستی
گرنه شیدای تو ام ایشاهد یکتای من پس چرا جوش و خروشمدر دل شبهاستی
نیکه من تنها شدم شیدای آن حسن آفرین هر کجا رو آورم صدها چو من شیداستی
درشکنج تار تار زلف افشانت همی یکجهان آشفته اندر غلغل و غوغاستی
چونتو صاحب دولت حسن و بها در روزگار من بچشم خویشتن هرگزندیدم راستی
بهچه معشوقی که خود هم عشقی و هم عاشقی وه چه جادویی که هم با ما و هم بی ماستی
سالهادر جستجویت کوه و هامون گشته ام همچو آن ماهی بدریا کآب راجویاستی
همدل و هم دلبر و هم جان و هم جانانه ای هم انیس و هم مونس رندان بیپرواستی
همره و هم رهرو هم یاری و هم یاوری علّتاولایی و هم غایت قصواستی
ظاهرو باطن تویی و اول و آخر تویی ایتویی آنچه که پیداهست و نا پیداستی
عرشو فرش و عقل و نفس و لوح و کرسی و قلم جملگی از پرتو آن جان جان برپاستی
------------------------------------------170---------------------------------------
ذاتپاکت را چه بتوان گفت کز روی مثل هفتدریا قطره ای نسبت به آن دریاستی
نیغلط گفتم که نسبت را در آنجا نیست راه برتر ازافکار و از اوهام و از آراستی
کیستممن تا کنم دعوی عشق و عاشقی عشقبازی کار یکرنگان شیر آساستی
لذتآنی فانیّم چه میآید بکار لذت دیدار خود ده بی کمی وکاستی
کاماز شیرینی حلوا چه یابد بهره ای یاد ذاتپاک تو شیرینتر از حلواستی
تنچو ساحل دل چو دریا یادت ای جانانه ام اندرین دریای دل هر لحظهگوهر زاستی
جانکه از فیض حضورت مانده بی نور فروغ نیست زنده بیشک اندر زمرۀموتاستی
هستیو هستم ولیکن هستی و من نیستم هستیم چون سایه ای از پرتو بیضاستی
منکه هستم وصف بینائی و دانائیم هست پس بود اصلی که هم دانا و همبیناستی
چونکههستی من از آن هستی مطلق بود پس مرا وابستگی باکّل هستیهاستی
منندارم قدرت وصف قد و بالای تو لیک دانم دلبرا بیحدّ و مرّزیباستی
دست افشان پای کوبان یکسر از بالا و پست یک زبان اندر ثنای ذات تو گویاستی
---------------------------------------------171------------------------------------
عشق ذاتی منت ای دلبر و دلدار من زآه آتش بار و سوز جان من پیداستی
خود تو آگاهی دلارا ما که از بی تابیم مسکن و مأوای من این گوشۀ صحراستی
جلوه ها کردی و آخر کار ما را ساختی ایخوش آنکو همچو من از دست تو رسواستی
سر بر آور از لحد مجنونک لیلی شناس بین که لیلی آفرینم شاهد یکتاستی
مر ترا یک لیلی است و آنهمه جوش و خروش پس چه گوید آنکه او را یکجهان لیلاستی
زاهد دیوانه را بین مست غلمانست و حور عارف فرزانه مست خالق حوراستی
مستم اما مستیم از بادۀ انگور نیست جام در دستم ولیکن از دگر صهباستی
ناتوانستم ولی در دست عین قدرتم گر چه درویشم ولی دارنده ام داراستی
قاف قربانی قلب قابل در راه دوست قاف قرب قاب قوسین است او ادناستی
ایخوش آنمرغ سحر در بوستان وصل یار از سر وجد و طرب در نغمه و آواستی
ای شب شیرین بیا کاندر هوای کوی دوست مرغ شب آهنگ من در شب جهان پیماستی
می نگوید مرد حق اسرار جان خویشتن تا که نا بخرد نگوید احمق الحمقاستی
--------------------------------------------172-------------------------------------
هر شبی کاحیا بیاد دوست گردد مر مرا آن شب قدر استی و آن لیلة الاسراستی
سیر سماوات دیوان اشعار حضرت علامه حسن زاده آملی
,هم ,تو ,جان ,بی ,دل , ,و هم ,من از ,دلبر و ,و آخر
درباره این سایت